پلیمرها

پلیمرها

.

کلمه پلیمر از کلمه یونانی Poly به معنی چند و Meros به معنای واحد به وجود آمده‌است. در این میان ساختمان پلیمرها با مولکولهای بسیار دراز زنجیر گونه با ساختمان فلزات کاملاً متفاوت است. این مولکول‌های بلند از اتصال و بهم پیوستن هزاران واحد کوچک مولکولی مرسوم به مونومر[1] تشکیل شده‌اند. مواد طبیعی مانند ابریشم، لاک ، قیرطبیعی، سلولز ناخن و… دارای چنین ساختمان مولکولی هستند.

البته تا اوایل قرن نوزدهم میلادی توجه زیادی به مواد پلیمری نشده بود، بومیان آمریکای مرکزی از برخی درختان شیرابه‌هایی استخراج می‌کردند که شیرابه بعدها نام لاتکس[2] به خود گرفت. در سال 1829، دانشمندان متوجه شدند که در اثر مخلوط کردن لاتکس طبیعی با سولفور و حرارت دادن آن ماده‌ای قابل ذوب ایجاد می‌شود که می‌توان از آن محصولات مختلفی نظیر چرخ ارابه یا توپ تهیه کرد. در سال 1909 میلادی فنل فرمالدئید موسوم به باکلیت ساخته شد که در تهیه قطعات الکتریکی، کلیدها، پریزها و وسایل، مصرف زیادی دارد.

پلیمرها را بنابر خصوصیات مختلفی در چندین دسته طبقه بندی می‌کنند:

در یک طبقه‌بندی پلیمرها را به دو دسته طبیعی و مصنوعی تقسیم‌بندی می‌کنند.

پلیمرهایی را که از مواد طبیعی مانند نشاسته، لاستیک صنعتی، سلولز و کائوچو به دست می‌آید پلیمر طبیعی می نامند.

همچنین پلیمرهایی را که از آمیختن مولکول‌های کوچک(مونومر) و تبدیل آن‌ها به مولکول‌های بزرگ‌تر به دست می‌آید پلیمر مصنوعی می‌نامند.

در دسته‌بندی دیگری پلیمرها را بر اساس ساختار به سه دسته خطی، شاخه‌دار و شبکه‌ای تقسیم بندی می‌کنند.

همچنین پلیمرها را بر اساس آرایش‌یافتگی زنجیرها، چیدمان مونومر در زنجیرها و مکانیسم پلیمریزاسیون نیز تقسیم‌بندی می‌کنند.

[1] Monomer

[2] Latex